Απεργία ΙV (το τέλος)

Μετά από 5 βδομάδες απεργία στην τελευταία Γενική Συνέλευση του συλλόγου μου (Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2006) κατέθεσα το παρακάτω κείμενο μαζί με την παραίτησή μου από το Διοικητικό Συμβούλιό του. Το κείμενο γράφτηκε και οριστικοποιήθηκε μετά από συζητήσεις με συναδέλφους με κοινούς προβληματισμούς.

Απεργία διαρκείας. Φτάσαμε στην 5η βδομάδα.

Από την αρχή εκτιμούσαμε πως με τον τρόπο που είναι δομημένο και λειτουργεί το συνδικάτο μας η πραγματοποίηση μιας απεργίας διαρκείας έχει σοβαρά προβλήματα και εύκολα μπορεί να οδηγηθεί σε αδιέξοδα.

Δηλώσαμε από την πρώτη στιγμή τη διαφωνία μας σε αυτή τη μορφή κινητοποίησης γιατί ξεκίνησε χωρίς σχέδιο, χωρίς υποδομή, χωρίς ουσιαστική συμμετοχή των μελών των συλλόγων, χωρίς ουσιαστική συμφωνία των «συνδικαλιστικών ηγεσιών» στο τι θέλουμε να πετύχουμε.

Δηλώσαμε τη διαφωνία μας για το νεφελώδες πλαίσιο διεκδίκησης που δημιουργήθηκε όχι στη βάση ουσιαστικής συζήτησης και ιεράρχησης αιτημάτων αλλά μόνο και μόνο για να βγει μια απεργία «τραβηγμένη από τα μαλλιά».

Δηλώσαμε τη διαφωνία μας στη θεοποίηση της μορφής της όποιας κινητοποίησης σε βάρος του ουσιαστικού της περιεχομένου.

Δηλώσαμε τη διαφωνία μας στη λογική να θυμόμαστε τους γονείς και την κοινωνία όποτε θέλουμε να αυξήσουμε το μεροκάματό μας.

Παρά τις σοβαρότατες ενστάσεις μας απεργήσαμε μαζί με χιλιάδες άλλους συναδέλφους μας όλες αυτές τις μέρες όπως κάναμε πάντα και όλα τα προηγούμενα χρόνια.

ΟΜΩΣ η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο.

Είναι ξεκάθαρο πια στον καθένα ότι το «πλαίσιο διεκδίκησης» έχει γίνει λάστιχο που μαζεύει και ξεχειλώνει ανάλογα με τη χρονική και πολιτική συγκυρία.

Δεν αντιστεκόμαστε πλέον στην ανάλγητη κυβερνητική πολιτική αλλά πάμε να καλύψουμε τα προσωπικά αδιέξοδα και τις επιλογές πολύ λίγων ανθρώπων.

Δεν ζητάμε κοινή συμπόρευση με τους γονείς των μαθητών μας αλλά άλλοθι για δικές μας αδυναμίες και λάθος επιλογές. Προβάλλουμε πανεκπαιδευτικά αιτήματα και περιμένουμε το ξεροκόμματο που θα μας κάνει να φανούμε νικητές και «αξιοπρεπείς».

Δεν οικοδομούμε ένα νέο εκπαιδευτικό κίνημα αλλά καλλιεργούμε ημιεπίσημα την απεργοσπασία για να υπάρχει απλά και μόνο μια απεργία.

Δεν είμαστε οι κοινωνοί μιας κινητοποίησης αλλά οι μαριονέτες που άλλοι κινούν τα σχοινιά.

Δε συμμετέχουμε σε ένα κίνημα βάσης αλλά σε μια κινητοποίηση που ελάχιστοι αποφασίζουν ουσιαστικά το πώς και το τι θα γίνει. Συμμετέχουμε στο «παιχνίδι» μιας Κυβέρνησης που δεν αντιλαμβάνεται το τι πραγματικά συμβαίνει στα σχολεία και μιας συνδικαλιστικής ηγεσίας που δυστυχώς κινείται στο ίδιο μήκος κύματος. Η συνέχιση ή όχι αυτής της κινητοποίησης δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα της απεργίας αλλά υπολογίζεται κάτω από τη λογική «του πολιτικού και προσωπικού κόστους» μιας ισχνής μειοψηφίας.

Όλα αυτά όμως στρέφονται ενάντια στην προσωπική μας αξιοπρέπεια. Αξιοπρέπεια που δεν έχει σχέση με τα 1400€ και είναι μη διαπραγματεύσιμη.

Γι’ αυτή λοιπόν την αξιοπρέπεια και επειδή ως αμετανόητοι αριστεροί δεν επιθυμούμε να γίνουν τα σχολεία «μπάχαλο» - όπως συνειδητά πια επιχειρείται από την Κυβέρνηση αλλά δυστυχώς και συνειδητά αδιαφορεί γι’ αυτό και η «συνδικαλιστική μας ηγεσία» - επιστρέφουμε τώρα στους μαθητές μας.

Η επιλογή μας αυτή σίγουρα δηλώνει την αδυναμία να παρέμβουμε ουσιαστικά στο όποιο συνδικαλιστικό γίγνεσθαι -είμαστε άλλωστε πολύ λίγοι- όμως δεν σημαίνει και αποχώρηση από τον καθημερινό αγώνα στην τάξη και το σχολείο.

Εκεί είμαστε πολύ δυνατοί κι εκεί συνεχίζει να βρίσκεται για μας σήμερα το μεγάλο στοίχημα και η όποια ελπίδα.

Εκεί θα συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη ενάντια στην απαξίωση του σχολείου και της γνώσης μαζί με τους μικρούς μαθητές μας, τους γονείς τους και άλλους συναδέλφους μας.

Σαπρίκης Χρίστος