Έκθεση Φωτογραφίας: Είκοσι χρόνια Φωτογραφικός Κύκλος - Μια κριτική

Την 1η Απριλίου 2008 ξεκίνησε στο Μουσείο Μπενάκη έκθεση φωτογραφίας μελών του Φωτογραφικού Κύκλου. 75 φωτογράφοι με 700 φωτογραφίες να προβάλλονται σε οθόνες υπολογιστών ήταν σίγουρα μια καινοτομία μια και ο τρόπος παρουσίασης διεκδικεί την πρωτοτυπία και την τόλμη. . 

Αφήνοντας να περάσουν τα εγκαίνια με τη σίγουρη σε κάθε έκθεση τυπική κοσμοσυρροή επισκέφτηκα την έκθεση αργά ένα απόγευμα.

Ο χώρος υποβλητικός, μισοσκόταδο με τις τις επίπεδες οθόνες στον τοίχο να φωτίζουν... Τα κάδρα (οι οθόνες) μεγάλα με πολύ καλή ποιότητα απεικόνισης των φωτογραφιών. Η απόδοση του ασπρόμαυρου και των χρωμάτων απ΄τις καλύτερες που προσωπικά έχω συναντήσει σε οθόνη υπολογιστή...

ΑΛΛΑ

αυτό που είδα δεν ήταν έκθεση φωτογραφίας...

Μπορεί να είμαι συντηρητικός και οπισθοδρομικός και να «δυσκολεύονται γενικώς με κάθε είδους αλλαγές» - νέο κουσούρι απόκτησα - σύμφωνα με τα γραφόμενα του φυλλαδίου έκθεσης, αλλά βασικό στοιχείο μιας έκθεσης έργων τέχνης (και σαν τέτοια πήγα να τη δω) είναι η συνομιλία του θεατή με το έργο που παρουσιάζεται...

Η δυνατότητα να καθίσει απέναντί του και να βυθιστεί μέσα του. Να το ερευνήσει, να συζητήσει με τον εαυτό του γι' αυτό, να συζητήσει με τον διπλανό του. Να σκεφτεί... Να φύγει και να επιστρέψει όσες φορές θέλει. Κι αυτό να το κάνει σε κάθε ένα έργο που του αρέσει. Και σε όσα δεν του αρέσουν να τα προσπεράσει και να πάει παραδίπλα...

Από την φύση της συγκεκριμένης παρουσίασης αυτό ήταν αδύνατο να γίνει. Τεράστιο το υλικό, η μια φωτογραφία ακολουθούσε την άλλη στις οθόνες μ' ένα σταθερό ρυθμό που μετά από λίγο έκανε την θέασή τους προβληματική. Δεν βλέπεις φωτογραφίες αλλά εικόνες που εναλλάσσονται, απλά οπτικά ερεθίσματα σε ρυθμό που άλλοι αποφάσισαν. Μασημένη τροφή που έπρεπε να τη δεχτείς όπως ήταν ή να σηκωθείς να φύγεις.

Κατανοώ το πρόβλημα των χρημάτων και του χώρου για μια έκθεση που φιλοδοξεί να εκφράσει ένα μεγάλο πλούτο έργων... Κατανοώ την προσπάθεια αναζήτησης νέων μορφών επικοινωνίας με το κοινό...

...αλλά πολύ με ξένισε η προσπάθεια ιδεολογικοποίησης της συγκεκριμένης παρουσίασης μέσα απ' το φυλλάδιο που μοιραζόταν.

«...από τη φύση της (η φωτογραφία) ενσωματώνει την ταχύτητα τού χρόνου και της θέασης.» (sic)  ή «επιλέξαμε αυτό τον τρόπο παρουσίας και γιατί σκεφτόμαστε τους «ταλαίπωρους θεατές που αναλώνουν αρκετά λεπτά μπροστά σε μια φωτογραφία προσπαθώντας να τηρήσουν τα προσχήματα μιας ευγενικής επίσκεψης»

Για τη φύση του μέσου δεν ξέρω. Έχω και μια δυσκολία γενικά να παρακολουθήσω τέτοιες αναλύσεις, αλλά για το δεύτερο, τους «ταλαίπωρους» θεατές ίσως ισχύει για τους «μυημένους» στις εκθέσεις που ανταλλάσσουν επισκέψεις για να ξεπληρώσουν κοινωνικές υποχρεώσεις.

Αλίμονο αν εφαρμοστεί ως κανόνας.

Αλίμονο αν η κριτική για τις βαριές κορνίζες και τους αποθηκευτικούς χώρους, (που βέβαια είναι επιλογή και του εκθέτη αν τις χρησιμοποιήσει γιατί κανείς δεν απαγόρεψε τα απλά πασπαρτού) φτάσει στο άλλο άκρο της παρουσίασης των φωτογραφιών λες και παρακολουθείς κινηματογραφική ταινία.

...έφυγα γρήγορα και δεν με κράτησε κανένα πρόσχημα καμιά κοινωνική αβροφροσύνη. Δεν μπόρεσα να την απολαύσω αυτή την έκθεση ούτε εγώ ούτε οι φίλοι μου. Κρίμα γιατί πήγαινα με μεγάλες προσδοκίες μια και υπήρχαν φωτογράφοι και φωτογραφίες που μου άρεσαν και ήθελα να τις δω...

επιστροφή