|
Απεργία ΙΙΙ
Σεπτέμβριος του 2006
Μια βδομάδα μετά τον αρχή της νέας σχολικής χρονιάς… Απεργία των
δασκάλων.
Εικόνες και ακούσματα αντιφατικά…
Ακούω, ακούω, ακούω…
… στην τηλεόραση απελπισμένους γονείς να μιλάνε μπροστά στα
μικρόφωνα για το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν, το πού να
αφήσουν τα παιδιά τους…
… το σύνθημα της Ομοσπονδίας μου «να ζούμε με αξιοπρέπεια με το
μισθό μας». Συναδέλφους μου να κλαίγονται περιγράφοντας στους
δημοσιογράφους με μελανά χρώματα πόσο άθλια είναι η ζωή τους…
και τις δεύτερες δουλειές που κάνουν για να τα βγάλουν πέρα.
… τις δηλώσεις της Υπουργού Παιδείας πως όλα πάνε καλά, πως τα
περισσότερα προβλήματα λύθηκαν και αυτάρεσκα να δηλώνει πως
είναι αποφασισμένη να φτάσει μέχρι το τέλος…
Σκέφτομαι σκέφτομαι σκέφτομαι…
… πως το άγχος του γονιού είναι το πού θα αφήσει το παιδί του
και όχι τι γράμματα θα μάθει το παιδί του… Η απαξίωση της γνώσης
και του σχολείου.
… πως η αξιοπρέπειά μου έχει αποτιμηθεί στα 1400€.
… πως έχουμε άλλον έναν Υπουργό Παιδείας ο οποίος με το μαγικό
του ραβδάκι θα λύσει τα προβλήματα της εκπαίδευσης αρκεί να
συζητάμε σαν καλά παιδάκια όλοι μαζί αλλά τελικά να υλοποιούμε
αυτά που από μόνος του αποφασίζει.
Βλέπω βλέπω βλέπω…
… στα πρόσωπα των μαθητών μου, στο πρόσωπο του παιδιού μου,
τους μελλοντικούς πολίτες και αισθάνομαι πόσο μακριά είναι το
σχολείο από τη ζωή…
… συναδέλφους μου να πασχίζουν μόνοι, αβοήθητοι να βρουν τους
δρόμους για να προσεγγίσουν καλύτερα τους μαθητές τους, να
πασχίζουν να συμπληρώσουν μόνοι τους τα κενά που χρόνια τώρα
αφήνει η εκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της
Ν.Δ.
… τους γονείς των μαθητών μου, να τρέχουν απ΄ το πρωί μέχρι το
βράδυ στη δουλειά και να αγωνιούν για το παρόν και το μέλλον του
παιδιού τους.
… μια κυβέρνηση να αυτοθαυμάζεται μέσα στην άγνοιά της για το τι
γίνεται πραγματικά στα σχολεία.
Εικόνες και ακούσματα αντιφατικά
Περπατάω, περπατάω, περπατάω…
… σιωπηλός στη Μενελάου και βλέπω το κτίριο του 2ου
Νηπιαγωγείου. Μια κοινωνία που στεγάζει ακόμα τα παιδιά της στην
πιο τρυφερή της ηλικία σε τέτοιους χώρους έχει σοβαρό πρόβλημα.
… σιωπηλός στην πορεία και αισθάνομαι τα δακρυγόνα από τα ΜΑΤ
να απωθούν το νέο εχθρό της τάξης και της νέας διακυβέρνησης,
τους δασκάλους των παιδιών μας…
… σιωπηλός στο δρόμο,
στους διαδρόμους του σχολείου…
…δίπλα μου ο Θανάσης, ο Χριστόφας, η Ιωάννα, ο Θοδωρής, ο
Σπύρος, η Γιούλα, ο Γρηγόρης, η Ντίνα, ο Γιώργος, η Σταυρούλα, η
Μαρία, ο…, η… , ο…., η…, …
Δεν θέλω να είμαι σιωπηλός πια…
Πρέπει να βρούμε το νήμα που θα ενώσει τις αγωνίες, τους
πόνους και τα οράματα των εκπαιδευτικών, των γονιών, των
μαθητών, όλου του λαού… Να βρούμε τους δρόμους που θα βαδίσουμε
μαζί…
Όχι σιωπηλά, ούτε όμως και κραυγάζοντας ο καθένας τη δική του
αλήθεια.
Τότε τα σχολεία μας ίσως γίνουν πιο χαρούμενα, τα παιδιά μας πιο
ευτυχισμένα και η κοινωνία μας καλύτερη…
Δεν θέλω να είμαι σιωπηλός πια…
Σαπρίκης Χρίστος |
