 |
|||
|
Απεργία ΙΙ
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε πριν την 75η Γενική Συνέλευση της Δ.Ο.Ε. (Ιούνιος 2006) όπου αποφασίστηκε 5ημερη επαναλαμβανόμενη απεργιακή κινητοποίηση με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Στάλθηκε σε αρκετούς φίλους και το συζητήθηκε με πολύ περισσότερους. Το "ανεβάζω" σήμερα Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 3 μέρες πριν την αρχή της απεργίας... Ίσως είμαι πολύ απαισιόδοξος αλλά τα συμπεράσματα της προηγούμενης μεγάλης (σε διάρκεια μόνο και όχι σε συμμετοχή) απεργιακής κινητοποίησης μάλλον δεν έγιναν διδάγματα... ... Κάθε χρόνο στη Γ.Σ. της Δ.Ο.Ε. επαναλαμβάνεται μονότονα η συζήτηση, θεωρείται δε από πολλούς και ως «κορυφαία» !!! στιγμή της Γ.Σ., για το πρόγραμμα δράσης. Όπου πρόγραμμα δράσης =πόσες απεργίες θα κάνουμε κάτω από ένα νεφελώδες βερμπαλιστικό διεκδικητικό πλαίσιο που ξεκινάει, ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση των εισηγητών, από την ανατροπή του καπιταλισμού και φτάνει σε γραφικά συνθήματα και ιδεολογήματα κενά ουσιαστικού περιεχομένου όπως «αξιοπρεπείς μισθοί», «όχι στην αξιολόγηση», «αύξηση των δαπανών για την παιδεία»
Κάθε χρόνο τελικά μετά από συζήτηση καταλήγουμε σ’ ένα πρόγραμμα δράσης που έχει τα αυτονόητα για τη δράση ενός συνδικάτου. Ενημέρωση, συμπόρευση, κοινά μέτωπα, αγωνιστικές διεκδικήσεις. Κάθε χρόνο τρώμε μια ολόκληρη χρονιά μετρώντας πόσες μέρες κάναμε απεργία και αν ήταν συνεχόμενες ή ξεκρέμαστες. Είναι μια ιδιότυπη συνδικαλιστική λογιστική, κατάλοιπο των εκτιμήσεων ορισμένων κομμουνιστικών κομμάτων του προηγούμενου αιώνα όπου όσο περισσότερες απεργίες μετρούσαν τόσο «ωρίμαζε» ο υποκειμενικός παράγοντας για την «επανάσταση».
Μου κάνει εντύπωση που κανέναν δεν προβληματίζει η παντελής απουσία απεργών και διαδηλωτών στις όποιες κινητοποιήσεις. Τα τελευταία 20 χρόνια είναι ζήτημα αν μια κινητοποίηση ξεπέρασε το 50% συμμετοχή με την πλειοψηφία τους να κυμαίνεται στο 20 με 30 Είναι ζήτημα αν συγκεντρώνονται πάνω από 300 εκπαιδευτικοί στην πλειοψηφία των διαδηλώσεων της Αθήνας. Είναι ζήτημα αν συμμετέχουν στις περίφημες στάσεις των «επαναστατικών συλλόγων» διψήφιο ποσοστό συναδέλφων Είναι ζήτημα αν έχει γίνει σε πάνω από 10 συλλόγους Γενική Συνέλευση με απαρτία και να πάρθηκαν αποφάσεις που πραγματικά να εκφράζουν τη θέληση της πλειοψηφίας των συναδέλφων. Είναι ζήτημα αν κερδίσαμε ΕΝΑ από τα αιτήματα που είχαμε κάθε φορά στις κινητοποιήσεις μας.
Αντί όλη αυτή η κατάσταση να γίνει αντικείμενο μελέτης και προβληματισμού περισσεύει κάθε φορά ο διαγωνισμός αγωνιστικότητας. Όσο το συνδικάτο αποδομείται με την συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων να απέχει από κάθε ουσιαστική συλλογική διαδικασία τόσο αναβαίνουν οι τόνοι για πιο έντονη δράση.
Το απόλυτο θέατρο του παραλόγου ή η εφαρμογή της ομοιοπαθητικής στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Θα πρέπει να είμαστε η μοναδική Ομοσπονδία στον κόσμο που σχεδιάζει επί χάρτου, με κλειστά τα σχολεία τη δράση της μετά από 3 μήνες. Που πιστεύουμε ως άλλοι στρατηγοί πως αν διατάξουμε καλά τα στρατεύματα από τον Ιούνιο θα ξεκινήσουμε τον Σεπτέμβριο τη νικηφόρα επέλαση. Που λειτουργούμε όχι με τη λογική μιας Ομοσπονδίας 75.000 μελών διάσπαρτων σε όλη την Ελλάδα αλλά ενός επαρχιακού φοιτητικού συλλόγου των 50 ατόμων.
Δηλαδή να μην κάνουμε τίποτα… Ναι τίποτα!!! Τίποτα απ’ όλα αυτά που κάνουμε χρόνια τώρα. Γιατί αποδείχτηκαν ΑΔΙΕΞΟΔΑ. Αντί να κυνηγάμε ανεμόμυλους, να κάνουμε συνελεύσεις χωρίς μέλη και απεργίες χωρίς απεργούς ας συζητήσουμε, αν μπορούμε, και ας κάνουμε πράξη, αν μπορούμε, μέτρα που θα ενισχύσουν την εμπιστοσύνη του συναδέλφου στο συνδικάτο. Αντί μια ανούσια συζήτηση για ένα θεωρητικό πλαίσιο δράσης ας γίνει, αν μπορούμε, μια προσπάθεια συγκεκριμενοποίησης αιτημάτων που θα έχουν αρχή μέση και τέλος. Αιτήματα άμεσα που μπορούν να διεκδικηθούν τώρα, αιτήματα μακροπρόθεσμα που θα ζυμωθούν και στο εσωτερικό του κινήματος μας και στην κοινωνία. Αντί να φωνάζουμε κάθε λίγο και λιγάκι «λύκος στα πρόβατα» για να αυτοεπιβεβαιώνουμε τις εκτιμήσεις των κομματικών γραφείων ας δούμε λίγο πιο σοβαρά που βρίσκεται κάθε φορά το πρόβλημα και τι είναι αυτό που απασχολεί την καθημερινότητά μας. Αντί να περιμένουμε μέσα από το συνδικάτο να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό, ας φροντίσουμε να διεκδικήσουμε και να λύσουμε κανένα ψιλοπροβληματάκι του σήμερα. Κι αν γίνουν αυτά τα λίγα, εδώ είμαστε και για τα μεγάλα…
Σαπρίκης Χρίστος |
|||
